10 Mart 2015 Salı

Almanya U17'nin Türkleri Şimdi Nerede? (Futbol Extra)

Dünya futboluna önemli yıldızlar armağan eden U17 Dünya Şampiyonası, 2011 yılında bizim için farklı bir anlam ifade ediyordu. Topraklarımıza çok uzakta, Meksika’da düzenlenen turnuvada Türkiye yoktu ancak Almanya Milli Takımının formasını giyen tam 8 adet Türk futbolcu vardı!

Türk futbolunun değişmez tartışmalarından birisi de tıpkı altyapı konusu gibi Almanya’da ya da Avrupa’da yetişen Türk kökenli futbolcuların Türkiye’yi değil de yaşadıkları/yetiştikleri ülkenin milli takımlarını seçmeleridir. Özellikle Almanya’da çok sayıda Türk’ün bulunması ve bu ailelerin çocuklarının son dönemde futbol sahalarında boy göstermesi tartışmayı daha da alevlendirdi. Bir zamanlar Mehmet Scholl ile pek de ilgilenmezken Mesut Özil’in ardından bu konu neredeyse gündemin bir numaralı maddesi oldu.

TÜRKLER UÇUYOR!
Mesut Özil’le birlikte İlkay gibi önemli bir başka futbolcunun da Almanya’yı seçmesi; öte yandan Gökhan İnler’in İsviçre, Veli Kavlak’ın Avusturya adına oynaması da olayın boyutunun günden güne büyüdüğünü gösterdi bizlere. İşte bu pencereden baktığımızda Meksika’da oynanan U17 Dünya Şampiyonası’nın o günkü kadrosu canımızı sıkmaya yetiyordu. Türkiye’nin katılamadığı turnuvada Türk futbolcuların sırtladığı bir Almanya! Aradan 4 sene geçti. Peki şimdi o çocuklar nerede ve neler yapıyorlar? Acaba Türkiye’yi seçme şansları hala var mı?..

Almanya’nın o turnuvada kadrosunda 8 adet Türk futbolcu vardı. Schalke 04’ten Kaan Ayhan, Borussia Dortmund’dan Koray Günter, Köln’den Koray Kaçınoğlu, Stuttgart’tan Robin Yalçın, Werder Bremen’den Levent Ayçiçek, Bayern Münih’ten Emre Can, Bayer Leverkusen’den Okan Aydın ve yine aynı takımdan Samed Yeşil. Teknik Direktör Steffen Freund’un çok güvendiği bu Türklerden Emre Can aynı zamanda takım kaptanlığını yapıyor; Levent Ayçiçek ise takımın beyni olan 10 numara pozisyonunda tüm atakları organize ediyordu.

ŞİMDİ NEREDELER

Aradan neredeyse 4 senelik bir zaman dilimi geçti. Bu futbolcular artık 20 yaşını aştı ve ‘genç’ futbolcu sıfatından Avrupa kriterlerine göre uzaklaşmak üzereler. Peki şimdi ne yapıyorlar? Madde madde ‘gıpta’ ile baktığımız o kadronun Türklerine göz atalım…

Kaan Ayhan
O dönem olduğu gibi hala Schalke 04 forması giyiyor. Ama artık A Takımın değişmez ilk 11 oyuncusu. Özellikle transfer dönemlerinden adı Fenerbahçe ve Galatasaray ile anılsa da Türkiye’ye gelmeyi şu an için düşünmüyor. Bizim için sevindirici haber; Kaan artık Türkiye A Milli Takımı adına oynuyor. Henüz maça çıkmamış olsa da seçimini ay-yıldızdan yana kullandı.

Koray Günter
Turnuvanın ardından takımı Borussia Dortmund ile profesyonel sözleşme imzaladı. Dortmund II takımı kadrosunda çok fazla şans bulamadı. Ertesi yıl A Takımla idmanlara çıktı ve ilk 18’e alındığı da oldu. Şampiyonlar Ligi’nde final oynayan Dortmund’un kadrosunda yer alan isim olarak CV’sini doldurdu. 2013’ün yaz ayında Galatasaray’a transfer oldu ve halen bu takımın ‘yedek’ oyuncusu. Koray’ın henüz Türkiye’yi seçtiğine dair bir bilgi bulunmuyor. Galatasaray’da forma şansı bulamadığı ve Almanya Milli Takımının geldiği son nokta da göz önüne alınırsa, orası için de pek şansı kalmadı denebilir.

Koray Kaçınoğlu
Turnuvada sadece 1 maçta forma giyen sağ bek Koray, Köln ile 2014 yılına kadar mücadele etti. Zaman zaman A Takıma da yükselse takımın değişmezlerinden olamadı. Şu anda PTT 1. Lig ekiplerinden Altınordu’nun kadrosunda bulunuyor.

Levent Ayçiçek
Annesi Alman babası Türk olan Levent, turnuvanın en dikkat çeken isimlerindendi. Kısa boyuna rağmen orta sahadaki çalışkanlığı ile ‘yeni Mesut Özil’ yakıştırmaları yapılan Levent, turnuvadan sonra Werder Bremen ile yoluna devam etti. Önce U19’a ardından da A Takıma yükselen Türk asıllı futbolcu 2013 yılında Almanya U20 formasını giydikten sonra herhangi bir milli maça çıkmadı.

Emre Can
Dünya 3.’sü takımın kaptanıydı. Defansif orta saha, sol bek, sağ bek ve forvet arkası oynayabilen Emre Can o turnuvanın ardından Bayern Münih ile büyük bir çıkışa geçti. 2 sezon içerisinde A Takıma yükselen ve Guardiola ile çalışan Emre daha sonda Bayer Leverkusen’e transfer oldu. Orada geçen 1 sezonun ardından ise Liverpool’un yolunu tuttu ve şu anda Liverpool kadrosunda yer alıyor. Emre halen Almanya U21 Takımının formasını giyiyor ve otorite görüşlerine göre A Takım için de düşünülüyor.

Robin Yalçın
Gösterişsiz futbolu ile Türk futbolunun ihtiyacı olan orta saha tipi. O da tıpkı Emre gibi hem defansif orta saha hem sağ bek oynamasının yanı sıra stoperde de kullanılabiliyor. Turnuvanın ardından takımı Stuttgart ile devam etti. Şu anda Stuttgart A Takım oyuncusu ve Almanya U20 kadrosunda yer alıyor. Türkiye’yi seçme şansı varken kapmamız gereken bir isim…

Okan Aydın
İşte ilginç bir kariyer öyküsü. Turnuvada Almanya adına 5 gol atan Okan, Bayer Leverkusen forması giyiyordu. 2013/2014 sezonu başında Eskişehirspor’a geldi ancak başarılı olamadı ve şu anda Almanya 3. Lig takımlarından Rot-Weiss Erfurt forması giyiyor. Henüz 20 yaşında olmasına ve büyük bir potansiyel taşımasına karşın kariyerinde düşüş yaşana Okan, milli takım tercihini Kaan Ayhan gibi Türkiye’den yana kullandı. Ancak son dönemde gözden uzak bir futbol oynaması onun geleceğinin tartışılmasına neden oluyor.

Samed Yeşil
Şampiyonada attığı 6 gol ve yaptığı 8 asist ile adeta ‘çılgın’ bir performans sergiledi. Zaten turnuvanın ardından Bayer Leverkusen onu A Takım idmanlarına aldı. Bir yıl sonra ise Liverpool’a transfer oldu. İngiltere kariyeri oldukça şanssız geçti Samed’in. İki defa çapraz bağ sakatlığı yaşadı ve bu sezon başına kadar neredeyse hiç forma giyemedi. Bu sezon Liverpool U21 Takımı forması giyiyor. Milli Takım seviyesinde sakatlıklar nedeniyle 2012 yılından bu yana herhangi bir maça çıkamadı. Daha önce yaptığı açıklamalarda Türkiye için oynayabileceğinin sinyallerini verdi.

*Futbol Extra Dergisi Ocak sayısında yayınlandı.

24 Şubat 2015 Salı

Şimdi Daha İyi Anlıyorum

1990'lı yılların kendi halinde dönemlerinden bir tanesi. Memur çocuğu olmanın verdiği özgüvenin, şehrin yerlilerinin çocuklarının cesareti karşısında pek kıymet etmedi yaşlardayım. Havalar ısınmaya başlamış, Türkiye 1. Lig'inde sezon sonu gelmişti. Bir gündüz vakti, dışarıda arabaların korna sesleri evimizin içine kadar doldu. Henüz ilkokul çağındaki bir çocuğa ancak film repliği olarak yazılacak bir şekilde 'Ne oluyor yine, bu gürültüde neyin nesi' diyerek - belki de demek isteyerek- sokağa çıktım. Sitenin biraz dışarısına çıkınca bizi karşılayan, adı 'Emek' olsa da üzerinde pek emek harcanmadığı ilk görüşte anlaşılan caddede arabalar korna çalarak ilerliyordu. Adının yıllar sonra konvoy olduğunu öğreneceğim düzen içerisinde giden bu arabaların pencerelerinden insanlar sarkıyor, bu insanların ellerinde de Fenerbahçe bayrakları sallanıyordu. Fenerbahçe, 1995/96 sezonunu şampiyon olarak tamamlamıştı.

Akşam babam işten eve geldiğinde, onun da Fenerbahçeli olduğunu bilerek "Baba Fenerbahçe şampiyon oldu" dedim. Babam bu şampiyonluğa olan ilgimi tatminkar bulmuş olacak ki ertesi akşam eve geldiğinde elinde 3 poşet vardı. Birisinde 90'ların meşhur kısa ve naylonu andıran şortlarından en lacivertiyle, sarı, V yaka, önünde Vakıf Bank yazan, sırtında da 7 numara olan bir forma vardı. Diğer poşette ise alt üst, paraşüt denilen eşofman takımından ki onun da renkleri sarı-lacivertti... 3. poşetten çıkan ise beni mahallenin süper starı yapacaktı: Önce kutu çıktı. Kutunun içindense kırmızı bir krampon.... Mahallede tüm çocuklar 'lastik pabuç'la top oynarken ben artık gerçek bir krampon ile harikalar yaratabilecektim. Hatta benim için aldım-verdim düellosunda 'kramponlu çocuk bizden' kavgaları bile yapılacaktı. Tüm bunların karşılığında Fenerbahçeli olmam gerektiğini söyleyen babamı duymuyordum bile; ben zaten doğuştan Fenerbahçeliydim hem de kırmızı kramponu olan bir Fenerbahçeli!

--------------

O günlerden bu günlere kadar geçen süreçte çokça kramponum oldu. Kırmızı da oldu, beyaz da. Siyahını da giydim, açık mavisini de. Hatta bir tanesi turkuvaz bir tanesi pembeye bile sahiptim. Sahaya çıktığım son kramponum ise Puma evoPOWER oldu. Ama bu sefer bazı şeyler değişik ilerledi...



Amatör futbolun en önemli özelliklerden bir tanesi, fırsatları değerlendirmenizin gerekliliğidir. Bu yüzden Salı akşamı çıktığım maçta, tek forvet olarak takım benden beklentilerinin de farkındaydım; İlk bulduğum fırsatta gol atmalıydım. Maçın ilk dakikalarında orta sahadan gelen topu kontrol etmek isterken, alışkanlık gereği ayağımı hafif geriye aldım. Böylece topu daha yumuşak kontrol edebilecek, ayağımdan sekecek topun da fazla açılmamasını sağlayacaktım. Oysa top ayağımla temas ettiği anda durdu ve kontrolüme geçti. Açılma payı o kadar düşüktü ki bu da bana hızla arkamı dönem şansı tanıdı. Şaşkınlığı üzerimden attım ve ayağımdaki gücün artık farkına vardım.

İlk yarının sonlarına doğru 'sevdiğim toplardan' birisini aldım. Savunmanın arkasına doğru yaptığım koşuya, orta alandan derinlemesine bir pas gönderildi. Stoperle birebir kalmıştım. Puma evoPOWER'ın tasarımcılarının 'Pebax Dış Taban ve Artan Sabitlik Çerçevesi' adını verdiği özellik sayesinde ayağımdaki oldukça hafif ayakkabı sayesinde stoperle mesafemi koruyarak topu kontrolümden hiç çıkarmadan ilerledim. Rakibi oyundan düşürmek için en sevdiğim hareket olan ani ve keskin bir bilek çalımını denemeye karar verdim. Ayağımın dışı ile topu ani bir şekilde sağa çektim. O kadar hızla gelişti ki olay rakip ters ayakta kaldı ve artık kale önümdeydi. O vuruşu yapacaktım...



Ceza alanı dışındaydım ve ayağımın iç-üst kısmı ile kesme bir şut çıkardım. Hafif çaprazdan yaptığım vuruş beklediğim gibi falso aldı. Süratle kaleye gitti ve kalecinin ellerinin üzerinden ivmesini alıp ağlarla buluştu. Ayağımın üst kısmını istediğim gibi kullanmama izin veren, yaptığım vuruşun tam kafamdaki gibi hassas ve kesin bir şekilde hedefe gitmesini sağlayan Puma evoPOWER, Agüero'nun, Falcao'nun, Balotelli'nin neden bu markayı tercih ettiğini de anlamamı sağladı.

İkinci yarıda yine benzer bir pozisyonda bu sefer ayağımın içi ile rakibi terse yatırarak topu önüme aldım. Artık şaşırmıyordum çünkü bu ayakkabı görevini layıkıyla yerine getiriyordu. Ceza alanına girip ayağımın dışıyla 'trivela' vuruşu denedim. Top o kadar tatlı gitti ki, direğin içine çarpıp oyuna dönmesi bile keyif verdi. Hem zaten ben vurduğum şutun gol olmasından ziyade direkten dönmesini daha çok seviyorum. Hayattan kalma alışkanlık...


Ne Kadar Avrupalıyız? (Futbol Extra)

Maçın son düdüğü geldi. Galatasaray, Şampiyonlar Ligi’nde çıktığı ilk maçta İspanyol devi Barcelona ile 0-0 berabere kaldı. Ali Sami Yen Stadı’nda oynanan maç sonunda Katalanlar üzgün, Galatasaraylılar ise sevinçliydi. Özellikle de bir tanesi.

23 Kasım 1993 yılında oynanan Galatasaray – Barcelona maçından sonra gazeteciler, dönemin Barcelona Teknik Direktörü Johan Cruyff’a ilginç bir soru sormuştu: “Galatasaraylı Suat, Avrupa’da top koşturabilir mi?” Hollandalı efsanenin cevabı ise daha ilginç, ilginç olduğu kadar da düşünmeye sevk ediciydi: “Burası Avrupa değil mi?”

Avrupa takımlarının katıldığı Şampiyonlar Ligi’nde oynanmış bir maç sonrası gazetecilerin ‘Avrupa’da oynar mı?’ diye sorması dilimize yerleşen ‘Avrupa’da oynamak’ kalıbının aslında zaman zaman mantık çerçevesinden çıktığını gösteriyor. Mantık tanımına bakınca da, mantığın zaman zaman çerçeveden çıkmaması gereken bir resim olduğu gerçeğine ulaşıyoruz. Bu da demek oluyor ki bu söylem: mantıksız.

BİZ HANGİ KITADAYIZ?

Barcelona ile oynanan maçta Suat Kaya çok iyi bir futbol sergilediği için basın mensupları onun Avrupa’da oynaması gerektiğini düşünüp bu soruyu sormuşlardı. Cruyff cevabının devamında ‘Dünyanın her takımında oynar’ diyerek sınırları daha genişleten coğrafik bir cümle kuruyordu. Futbolun bu mobilite haline nereden kapıldığımızı bilmiyorum ancak ne zaman başarılı bir futbolcu yetiştirsek onu hemen ihraç etmeye çalıştığımız gerçeğinden de kaçamıyorum. Sanki güzel olan hiçbir şey burada kalmamalı hemen Avrupa’ya gitmeliydi. Avrupa’ya gitmeli ve kendini orada geliştirmeliydi. Asla ve kesinlikle bir Türkiyeli futbolcunun kendisini Türkiye’de geliştirmesi için uygun ortam bu ülkede yaratılmamalıydı. Geçmiş zaman içeren cümleler uzar da gider. Fazla uzatmadan kafamızı kurcalayan şu Avrupalılık meselesini deşmek istiyoruz. Burası gerçekten Avrupa mı? Peki, biz ne kadar Avrupalıyız?

ORTASI YOK

Avrupa Kupalarında yakında zamanda aldığımız başarıları şöyle bir gözden geçirmeye çalışalım ve Galatasaray’ın UEFA ve Süper Kupası ile Fenerbahçe’nin Avrupa Ligi’ndeki yarı finalini getirelim hemen. Avrupa’da bir kupa kazanmış takıma sahipken bu takımın birkaç yıl sonra Trömso gibi kendi seviyesinin çok altında başka bir takıma elenmesini açıklayamıyoruz. Ya da Avrupa Ligi finalinin kapısından dönen takımımızın daha sonra sahasında 5 gol yemesini izah etmekte güçlük çekiyoruz. Aslında burada dikkat edilmesi gereken nokta şu; Avrupalı dediğimiz takımlar da her ne kadar bu şekilde iniş-çıkışlar yaşasa da onların iniş-çıkış noktaları arasındaki mesafe bizimkilerden daha kısa. Avrupalı diye adlandırdığımız takımlar istikrarlı bir şekilde uluslararası organizasyonlara katılırken bizim takımlarımız bir sene yarı final oynarken diğer sene ön elemeyi geçemiyor. İşte burada onlardan ayrılıyoruz.

TRİBÜN TAMAM DA…

Hollanda’nın total futbolu, Almanların disiplinli takım oyunu, İspanyolların pasa dayalı sistemi, İngilizlerin uzun topları. Hepsine tamam, peki bize gelirsek? 2008’de Avrupa’da milli takım ile üçüncü olurken bir ‘kaos futbolu’ yarattık ama bu tamamen o dönemi ifade etmek için bulunmuş bir söz öbeğinden öteye gidemedi. Zaten gitmezdi de… Avrupa’da Türkiye denilince akıllara herhangi bir futbol sistemi gelmiyor; tribünler geliyor. Avrupa’da yaşayan normal bir futbolsever Türkiye’deki takımların –Sneijder, Drogba, Diego Ribas, Demba Ba, Cardozo gibi Dünya genelinde tanınan isimleri yoksa- Avrupa’da lafı geçince akıllarına gelen ilk şey tribünler oluyor. Ateşli, baskılı, tutkulu, meşale yakan, maske takan, bağıran, küfür eden, rakiplere cehennemi yaşatmaya yemin etmiş ortalama 30 bin kişi. Bu kötü bir şey değil ve bizi Avrupa’nın dışına itmez. İngiltere, İspanya, Almanya gibi ülkelerde de tribünleri ile akıllara gelen takımlar var. Ama bizi onların bir adım daha gerisinde bırakan şey; tribün kültürleri olan o takımların saha içinde de birer kültüre sahip olmaları. Bizse hala Galatasaray’ın 2000 ruhunu arıyoruz…

KENDİMİZ OLAMIYORUZ

Saha içinde bir kültürümüz henüz yok kabul ediyoruz. Ancak bizim Avrupalının bile imrendiği bir tribün kültürümüz var. Bize has, bizden doğma, biz kokan, biz gibi. Avrupalı olmak adına bunlardan vazgeçmeye başladığımızda aslında sahip olduğumuz bir ‘futbol kültürünü’ de yok etmeye başlıyoruz. Örneğin; ne zaman milli takımın maçı olsa hemen birileri ‘milli takım formanı giy, tribüne gel’ sloganını ortaya atıyor. Tıpkı Avrupa’dakiler gibi yap demeye getiriyor. ‘Bakın onlar nasıl milli takım forması giyip, milli takım taraftarı olmuşlar’ın laciverti. Oysa onlar nasıl bunun âdet/kültür edinmişlerse bizim de olayımız budur belki de… Herkesin kendi takımının forması ile geldiği, Türkiye A Milli Takımı tribünü bir kültürdür. Avrupa’da oynanan maçlarda Beşiktaş, Galatasaray, Fenerbahçe formaları ile yan yana poz veren taraftarların fotoğrafıyız biz. Gezi olayları sırasında ortaya çıkan ‘İstanbul United’ bile bu kültürün bir sonucudur.

1949-1952 arası birinci, 1954 yılında da ikinci dönemini yapmak üzere iki kez Türkiye Futbol Federasyonu Başkanı olan Ulvi Yenal, bir dönem Türkiye’yi Asya Grubu’na sokmuş ancak daha sonra FIFA Başkanı Sir Stanley Rous’un çabaları ile Avrupa cenahına dâhil edilmiştik. Meselenin coğrafik, sosyolojik ve kültürel miras açısından değerlendirmesi bizleri çok başka yerlere götürebilir. Oysa futbol kendi başına bir dünyadır ve hiçbir benzeşmeyi realiteye dönüştürmez. Eğer öyle olsaydı bugün Ortadoğu topraklarında bulunan İsrail’in Avrupa organizasyonlarında neden yer aldığını sorgulardık…

‘Ne kadar Avrupalıyız?’ sorusunun futbol sayfalarında bir yerlerde cevabı gizli. Sanırım bulmak için daha fazla okumamız gerekiyor.

*Futbol Extra Dergisi Aralık sayısında yayınlanmıştır.

İtalya'da Türkler (Futbol Extra)

Futbol tarihimiz boyunca çok sayıda ismi yurtdışına uğurlayamasak da uğurladıklarımız içerisindekilerin bir çoğuna İtalya bileti aldık. Çoğu efsanemiz İtalya'da oynadı, çoğu efsane adayımızın hayallerini İtalya süsledi. Onlardan birisi Salih Uçan da bu ülkenin başkentini fethetmeye çıktı. Ona yol göstermesi açısından kendisinden önce bu tecrübeyi yaşayanları şöyle bir derleyelim dedik...

HAKAN ŞÜKÜR (Torino, Inter, Parma)

İtalya, futbol, Türkiye denince bu üçgenin arasında akla gelen ilk ismin Hakan Şükür olması kaçınılmaz. Türk futbolunun gelmiş geçmiş en büyük golcüleri arasında yer alan Şükür'ün İtalya macerası için başarılı mı oldu, başarısız mı oldu bir türlü karar verilemez aslında. 1995 yılında kısa bir Torino macerası yaşadı. O dönemde özel hayatında çalkantılar yaşayan Şükür'ün adı Sakarya Üniversitesi'den 20 yaşında Burcu ile anılırken bir yandan da ailesi İstanbul Üniversitesinde Eczacılık okuyan Esra'yı istemeye hazırlanıyordu. Hakan hayatını birleştirecek kadını ararken, Torino da onu arıyordu. Hakan iki konuda da kararını verdi: Önce İtalyan takımının teklifine evet dedi ardından da Esra Erbirlik ile evlendi. Torino'da Hakan'ı Başkan Calleri ve Teknik Direktör Sonetti karşıladı. Ancak bu tecrübe sadece 5 maç sürebildi. 9 numaralı bordo formayı sırtından erken çıkararak Galatasarayına geri döndü.

G.Saray'da 2000 yılı UEFA zaferi ile taçlanan müthiş 5 yılın ardından ikinci Çizme çıkarması başladı. Bu sefer adres Tornio'dan yaklaşık 150 kilometre uzaklıktaki Milano kentiydi. Milano'nun mavileri ile anlaşan Hakan Şükür'ün ayrılışı biraz sancılı oldu. Dönemin yönetici Burak Elmas'la kamp öncesi görüşen Hakan, 'Galatasaray'da devam etmiyorum. Inter'le anlaştım' demişti. Kulüpler o zaman ifade edilen para şekli ile 13 trilyon türk lirasına bu iş bitsin kararı verdi. Inter'de bir sezon kalabildi. AC Milan derbisinde gol attı, Hertha Berlin ağlarına son dakikada tarihi bir top bıraktı, İtalyan savunmalarının arkasına çok iyi sarktı ancak tutunamadı. 'Burada gol atmak çok zor' diyen Hakan, bu sefer şansını bir de Parma'da denemek istedi.

La Gazzetta dello Sport, Parma transferini 'Şükür, İtalya'dan intikam almak istiyor' sözleri ile manşetlerine taşıdı. 2002 yılı içindeydik ve Dünya Kupası yaklaşıyordu. Hakan Şükür'ün Parması felaket top oynuyordu. Küme düşme hattının etrafında dolanıyor, 4-5-6 gol yiyerek sahadan ayrılıyordu. Frey, Fabio Cannavaro, Luigi Sartor, Nestor Sensini, Sabri Lamouchi, Alain Boghossian, Hidetoshi Nakata, Matias Almeyda, Johan Micoud, Marco Di Vaio, Patrick M'Bomba ve Savo Milosevic gibi önemli isimlerin yer aldığı kadro toparlamasını bildi. Hakan Şükür'ün Bologna ve Brescia maçlarında gol atma başarısı gösterdiği Parma o sezon ligi 10. bitirirken İtalya Kupası'nın da sahibi oldu. Şükür, en azından bu macerayı kupayla kapattığına şükretti ve İngiltere'nin; Blackburn Rovers'ın yolunu tuttu.

EMRE BELÖZOĞLU & OKAN BURUK (Inter)

Galatasaray, Kopenhag'da bir ömür boyu konuşulacak bir mücadele sonrası İngiliz devi Arsenal'ı yenerek UEFA Şampiyonu olmuştu. Final maçında kırmızı kart cezalısı olduğu için forma giyemese de Emre'nin sezon boyunca gösterdiği müthiş performans onu bu başarının mimarlarından birisi yapmaya yetti. Okan Buruk ise orta sahanın dinamosuydu adeta. Zaten UEFA zaferi sonrası sözleşme yenilemeyip bedelsiz olarak Inter'in yolunu tuttuklarında asıl yıldız transfer olan Okan'a İtalyanlar 'motor' lakabını vermişti. Evet, yıldız Okan'dı. Emre ise henüz 21 yaşında gelecek vaat eden genç yetenekti. Ancak işler tersine döndü ve Çizme'ye damgasını vuran isim Emre oldu. Okan, Milano ekibinin yedek kulübesi için ideal bir isim haline geldi. Emre'nin meşhur Lazio maçı -ki o maçta attığı aşırtma golü 2003 yılında San Siro'da atılan en güzel gol seçildi- İtalya'nın Anadolu kulüplerine karşı oynanan maçta 90 dakika boyunca koşması, hırsı ile unutulmaz performansları varken Okan'ın hemen hemen hiçbir maçta akıllarda kalacak etkisi olmadı.

İtalyanlar Emre'nin performansından zaman zaman o kadar etkilendiler ki ne lakap vereceklerini bulamadılar. Hakan Şükür için 'Boğazın Boğazı' demek yeterli gelmişti ancak Emre'ye 'Topkapı Elması', 'Boğazın Maradonası', 'Mükemmel Bücür' ve yine Maradona'dan yola çıkarak 'Diego' lakaplarını taktılar. UEFA tarafından Avrupa Futbolu'nun Oscarlarına aday gösterildi. Barcelona'dan Cocu ile takası gündeme geldi. Inter formasını 4 sezon boyunca sırtında taşıdı ve hala Milano kentinin mavi yakasında iyi hatıralarla anılıyor.

Emre'nin Inter'e vurduğu damga, biraz da Okan'ın sönük kalmasına neden oldu. Okan genellikle ikinci adam ya da Emre'nin ekürisi olarak kaldı. Adı her transfer döneminde farklı bir takımla anıldı, İtalya içi takas haberlerinde ilk onun ismi yazıldı. Eğer gündemde transfer yoksa Esra Eron'la yaşadığı aşk magazin sayfalarını süsledi. Futbolu mu? 2-1 yenildikleri Chievo maçının 33. dakikasında gördüğü kırmızı kart fişinin çekilmesine neden oldu. O maçın ertesi senesi de, bir önceki sene 'asla gitmem' dediği Beşiktaş'a imza attı.

ÜMİT DAVALA (AC Milan, Inter)

Türkçesi ne yazık ki güvenilirlik açısından zayıf kalan Wikipedia'nın futbolcu sayfalarında, kariyer rakamlarına yer verilmeseydi Ümit Davala'nın Afyonspor, İstanbulspor, Diyarbakırspor, Galatasaray, AC Milan, Inter ve Werder Bremen şeklinde ilerleyen hayatı etkileyici olabilirdi. Ancak 2001 yılında Fatih Terim'in isteğiyle Galatasaray'dan AC Milan'a transfer olan Ümit Davala'nın uzun saçlarını tutan bantı dışında kırmızı-siyahlı forma ile bırakabildiği hiçbir etki olmadı. Kendi ifadesi ile 'sahaya çıktığında dizlerini titreten' San Siro'da 10 maça çıkabildi. Daha sonra Inter'e transfer oldu ama sadece bonservisin kulübe ait olduğunu ifade eden dosyalar İtalya'da kaldı. Kendisi bir sezon Galatasaray'da bir sezon da Werder Bremen'de kiralık olarak oynadı. 2004'te Werder Bremen bonservisini alsa da sakatlıklar yakasını bırakmadı, Davala futbolu bıraktı.

EFSANELER

Metin Oktay (Palermo): Galatasaray'ın bayrak ismi Metin Oktay'ı Palermo, Roma, Lazio ve dönemin takımı Spal istiyordu. Kuruçeşme adasında Refik Selimoğlunun başkanlığında yapılan toplantı sonucu Oktay'ın 500 bin lira karşlığında bu İtalyan takımlarından bir tanesine satılması kararlaştırıldı. O sırada İstanbul'a bizzat gelen Palermo teknik direktörü Remondini, Metin Oktay'ı ikna etti. Yapılan toplantıda 500 bin lira bonservis bedeli belirlense de Palermo ile Galatasaray 300 bin lirada okeyleşti. Sadece 12 maça çıkıp 3 gol atabildiği Sicilya takımına katılmak üzere gittiği İtalya'da Oktay'ı başkan İvizzi ve ikinci başkan Salvatore karşıladı. Ülkeye döndüğünde ise efsane isim attığı gollerden değil kazandığı paradan bahsediyordu.

Can Bartu (Fiorentina, Venezia, Lazio): 1956-61 yılları arasını Fenerbahçe'de geçiren Can Bartu, 1961 yılında Fiorentina'ya transfer oldu. Devam eden 6 seneyi Venezia ve Lazio formaları giyerek de geçirdi. 1967'de yeniden Fenerbahçe'ye dönene kadar 100'ün üzerinde maça çıkan ve İtalyanlar tarafından 'Sinyor' lakabını alan Bartu, 16 da gol atmayı başardı. Emre Belözoğlu'nun dışında İtalya'daki en kariyerli isim diyebiliriz. Lecco'yu 2-0 yendikleri maçta yaptığı asist o kadar beğenildi ki, 'Altın tepsi de gol pası veren Türk' başlığı atıldı adına... İki yıl için anlaştığı Fiorentina'dan 75 bin dolar kazanan Bartu, taraftarların tepkisine rağmen Lazio'ya transfer oldu. Lazio'da da futboluyla beğenilen Sinyor halen Roma'da hatırlanan bir isim.

Şükrü Gülesin (Palermo, Lazio): İtalya'ya transfer olan ilk Türk futbolcusu. 1950 yılında Beşiktaş'tan Lazio'ya giden ancak yabancı kotası nedeniyle Palermo'ya kiralanan efsane forvet, 1.91 cm boyu ve 100'e yakın kilosu ile İtalyan defanslara korku salmıştı. Palermo'nun güncel internet forumlarında 'gulesinsukru' kullanıcı adına sahip gençlerin bulunması takımda ve şehirde bıraktığı etkinin derecesini gösteriyor. Palermo'da 1950/51 ve 1952/53 sezonlarında forma giyen Gülesin toplamda 50 maça çıkıp 20 gol kaydetti. Kimi zaman Yunanistan'ın Atlitiki gazetesinin haberine göre 'bazı nahoş' olaylara karıştığı için kadro dışı bırakılan, kimi zaman 'hayatının sonuna kadar İtalya'da yaşamak istediğini' açıklayan efsane forvet Lazio'nun kendisine şans vermeyip, Palermo'ya kiralamasının yarattığı hezeyanı 1965'te Milliyet'teki köşesinde şöyle anlatıyordu: "Lazio maçı öncesi teknik direktör Viani'ye 'Sinyor, beni Lazio'ya karşı santrafor oynat, seni mahcup etmeyeceğim' dedim. Bunu nasıl anlatmış, nasıl söyleyebilmiştim! Elimle 5 işaretini yaparak ve gözlerimle gol atacağımı vaad ederek... Sonunda Viani inandı bana, 9 numaralı formayı giydim, çıktım sahaya. İki gol attım, biri kornerden... Lazio'yu 2-1 yenmiştik. Halk maçtan sonra sahaya girdi. Palermoluların omuzlarında 'Viva Turko' sesleri arasında bir kumandan gibi soyunma odasına getiriliyordum"

*Futbol Extra Dergisi Eylül sayısında yayınlanmıştır.

2 Ekim 2012 Salı

Bundan sonra kesinlikle Real Madrid!

Filistinli futbolcu Mahmud Sarsak, 2009 yılında bir maç için Batı Şeria'ya gidiyordu. İnsanlık dışı uygulamaları artık uzayda nam salmış nasipsiz İsrail askerleri öncesinde ve sonrasında gösteremedikleri (çünkü yok) bir gerekçe ile futbolcuyu tutukladılar.


Mahmud yaklaşık 6 ay boyunca ölüm orucuna girdi. Yapılan girişimler sonucunda geçtiğimiz aylarda serbest kaldı ve Allah'ın ona bahşettiği özgürlüğü elinden alan İsrail askerlerine lanetleri ile yurduna döndü.

Mahmud'un bu yaşadığı olaylardan sonra Dünya futbol kamuoyu da gözünü Filistinli oyuncuya çevirdi. Reuters olayın sıcaklığını en iyi seviyede tutan kuruluş olurken İspanya'dan Mahmud'a ilginç bir teklif geldi. Katalanlar, Barcelonalılar Mahmud'u 7 Ekim'de oynanacak El Clasico'ya davet etti. Ancak oyuncu "Hayır gelmiyorum" dedi.

Nedeni çok net ve davasına olan bağlılığını gösteriyordu. "Beni davet ettiniz ancak aynı maça İsrailli asker Gilad Şalit'i de davet ettiniz." Barcelona Mahmud'un kabir azabını yaşadığı topraklar için askerlik yapan Şalit'i de aynı maça davet etmişti. Şalit de 6 yıl önce direnişçiler tarafından kaçırılmış, suçsuz 1000 küsür Filistinlinin serbest bırakılması ile sapasağlam ülkesine teslim edilmişti.

Bu ayrılıkçı ama ayrılsak da La Liga ile beraberizci Katalanlar'a karşı Hamas, 7 Ekim'deki maçı televizyonlardan yayınlamayacak. Başbakan Haniye de, "O kişi tanklardan masul sivil halka ateş açan bir insan. Pazar günü Barcelona'yı desteklemiyoruz" diyerek tepkisini ülkesine mal etti.

Real Madrid cephesi ise daha uyanık; "Biz her zaman Filistin' yakın olduk. Oralarda futbol okulu da açacağız"

17 Mart 2012 Cumartesi

Marx'ın aşk tanımı ve gündelik hayat

Karl Marx. Oturup da sana burada kim olduğunu yazacak halim yok. Kızının -daha sonra kocası olacak- sevgilisi Paul Lafargue'ye yazdığı mektup da verdiği akıl ve öğütlerle, yaptığı aşk tanımına saygı duymaktan başka bir şey gelmiyor elimizden. Şimdi oturup kendi hayatına yorumladığında ne kadar zor geli değil mi?

"Kanımca, gerçek aşk kendisini ihtiyatla, alçak gönüllülükle, hatt aşığın idolü karşısındaki utangaçlğıyla belli eder, kesinlikle, tutkunun kapıp koyuverilmesinde ve erken bir samimiyet göstergesinde değil. Kendinizini savunmak için kreol mizacınıza sığnıyorsanız, benim görevim de mizacınız ile kızımın arasına sağduyuyu sokmak. Onun yanındayken Londra'nın enlemine uygun bir tarzda sevmeyi beceremiyorsanız, onu uzaktan sevmeye katlanmanız gerekecek."

16 Mart 2012 Cuma

Ebrulimuharrem...Sesinize Kurban

Günümün uyku dışında kalana hemen hemen her dakikasını geçirdiğim Twitter'da geziniyordum yine. '32 new Tweets' yazısının üzerine tıklayıp açılan 32 Tweet'i tek tek okumaya başladım. Kimisine öylesine göz geçiririm, kimisini ise dikkatlice okurum. Onlardan birisi olan İsmail Annıkızıl abinin (https://twitter.com/#!/01isot) attığı bir Tweet dikkatimi çekti. Bir Youtube klibi paylaşmış ve 'Bir kadın aynı anda hem Kader hem Güllü hem Katy Perry hem de Beyonce olabilir mi? Oluyormuş...' yorumunu yapmıştı. Dedim ki nedir bu? İyi ki de demişim...

Daha sonralardan araştırdığımda Londra'da yaşayan ve sanırım evli bir de güzel çocukları olan Ebru&Muharrem isimli iki süper insanın kurduğu 'Ebrulimuharrem' grubunun şarkısı ile karşılaştım. Adını benim de onlarla birlikte duyduğum 'Funky Arabesk' tarzında müzik yapıyorlarmış. Ben tarzından marzından anlamam. Hayatımın büyük bir bölümünde Arabesk dinledim. Arabesk yaşadım. Müslüm Gürses'i entellerle paylaşamadım. İbrahim Tatlıses'e kro diyenlerle kavga ettim. İsmail YK ile ilgili yapılan zeka pırıltısı yoksunu esprileri göğsümde karşılayıp uzun uzun cevap verdim. Etkin, Erol Budan, Bergen dinleyerek sabahladım. Azer Bülbül öldüğünde (Cihat Akbel sus!) gelen taziye mesajlarını yanıtladım. Ez cümle, sana göre 'seviyesiz müzik zevkim'le birlikte bu iki sese ( Muharrem baba kusura bakmasın ama özellikle Ebru'nun sesine) tutuldum.

Youtube'da yüklü olan tüm şarkılarını dinledim. Twitter'da kendilerini bulup hislerimi aktardım. Etrafıma da paylaşmaya başladım. Halen de sabah akşam son ses 'kurtar ya'rab...' diye inletiyorum Beşiktaş çevresini...

Hala duymayan, dinlemeyen varsa geç kalmasın. Biliyorum hak ettikleri değeri görecekler. Popüler olacaklar. Maalesef o zaman ben kendileri hakkında çok fazla konuşmayacağım. Her popüler olan şey gibi (Leyla ile Mecnun en yakın örneği) ilk günlerinden beri takip ettiğim bu ikiliden de soğuyacağım. Neyse şimdi keyfini çıkarmaya devam edelim

Kurtar Ya'Rab
http://www.youtube.com/watch?v=OWl9jrgvg6Q

Henüz demo ama muhteşem bir şarkı olacak; Yağmur Yağar İnceden
http://www.youtube.com/watch?v=0gqreWF0uTw&feature=related